این روزها تعداد کثیری از واحدهای مسکونی احداث شده در کشور مساحتی بین 90-70 مترمربع دارا می‌باشند. در شهر تهران با احتساب سر انگشتی 140 W/m2 بار گرمایشی و 40W/m2 بار آبگرم مصرفی، هر واحد مسکونی 80 مترمربعی در پیک بار 14.4 kW معادل 12370 kcal/hr انرژی نیاز دارد. این واحد مسکونی اگر بخواهد از پکیج های موجود در بازار استفاده کند بایستی یک پکیج دیواری با ظرفیت 24 kW را انتخاب کرد که کوچکترین پکیج روند بازار می باشد؛ یعنی یک وسیله گرمایشی با 1.5 برابر ظرفیت مازاد بر نیاز!
 حال یک آپارتمان با 10 واحد 80 مترمربعی را در نظر بگیرید. اگر هر یک از واحدهای این آپارتمان یک دستگاه پکیج 24 kW نصب کرده باشند، با در نظر گرفتن ارزش حرارتی گاز در تهران به صورت میانگین 9000 kcal/m3 و راندمان 80 درصدی در پکیج ها، مصرف کل گاز ساختمان 28.6 m3/hr خواهد بود. اگر ضریب انقطاع را برای پکیج 0.5 در نظر بگیریم، یعنی در هر شبانه روز تقریبا 12 ساعت پکیج روشن باشد، مصرف ماهانه گاز این ساختمان 10296 m3 خواهد بود.
 حال بیایید فرض کنیم همین ساختمان از موتورخانه حرارت مرکزی استفاده کند؛ همان طور که گفته شد بار حرارتی درپیک در هر واحد 12370 kcal/hr است. یعنی کل ساختمان باری معادل 123700 kcal/hr ؛ با توجه به تنوع بسیار زیاد در مدل دیگ های آبگرم موجود در بازار، می توان برای نمونه از دیگی با ظرفیت 146200 kcal/hr استفاده نمود. با در نظر گرفتن ارزش حرارتی گاز در تهران به صورت میانگین 9000 kcal/m3 و راندمانی حداقل معادل راندمان پکیج، مصرف کل گاز ساختمان 20.3 m3/hr خواهد بود. با لحاظ کردن ضریب انقطاع 0.5 برای مشعل، یعنی کارکرد 12 ساعته مشعل در شبانه روز، مصرف ماهانه گاز این ساختمان 7308 m3 خواهد بود.
 مشاهده می کنیم که بر خلاف تبلیغات وسیع وارد کنندگان پکیج، این تجهیز نه تنها مصرف گاز را کاهش نمی‌دهد بلکه حدود 1.5 برابر تجهیزات حرارت مرکزی گاز مصرف می کند.
 از لحاظ هزینه اولیه، در صورت استفاده از پکیج برای این ساختمان، باید بیش از 160 میلیون ریال سرمایه‌گذاری انجام گردد؛ در حالیکه با کمتر از نصف این رقم می توان یک موتورخانه مجهز و خوب راه اندازی نمود.